γράφω τους στίχους που ανακάλυψα
στα μυστικά αρχεία του κόσμου.
με τα πρωτόγονά μου σύμβολα
καταχωρώ την προαιώνια μουσική
που οι μέλλοντες αιώνες θα συνθέτουν με αστραπές.
σαν άνεμος στην πέτρα της ερήμου γράφω
τα ονόματα που δεν προφέρονται.
βυθίζομαι στο απρόσιτο
να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
στα μυστικά αρχεία του κόσμου.
με τα πρωτόγονά μου σύμβολα
καταχωρώ την προαιώνια μουσική
που οι μέλλοντες αιώνες θα συνθέτουν με αστραπές.
σαν άνεμος στην πέτρα της ερήμου γράφω
τα ονόματα που δεν προφέρονται.
βυθίζομαι στο απρόσιτο
να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
4 σχόλια:
"το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως"
κι αυτό το φως των λέξεων είναι που θαμπώνει τώρα τα μάτια μας...
Μα πιο πολύ το απρόσιτο, το ανέκφραστο, το μαγικό, αυτό που κρύβεται μέσα στο φως.
πίσω απ' τη μουσική , τις λέξεις,
η μορφή του ποιητή,
κάποτε τεμαχισμένη, άλλοτε πολλαπλασιασμένη,
στη διάθλαση του φωτός.
Αναπόφευκτα, Κατερίνα μου, αναπόφευκτα. Ως διάμεσου όμως μόνο.
Δημοσίευση σχολίου