γράμματα οικεία
σε γλώσσες που κανείς δεν μίλησε
ζωγραφισμένα μ' ένα μαύρο ρούχο που γιορτάζει
με την ουρά του ανέμου στα μαλλιά τους
κάτω απ' το δέρμα αστραπές και καταιγίδες
μάτια ιστιοφόρα που αποπλέουν
για το νυχτερινό ταξίδι στο άπειρο
στις απαλές καμπύλες των χειλιών του
κρατάει ένα κορίτσι την καρδιά μου
που ονειρεύεται με δάκρυα από χώμα κι ουρανό
σε γλώσσες που κανείς δεν μίλησε
ζωγραφισμένα μ' ένα μαύρο ρούχο που γιορτάζει
με την ουρά του ανέμου στα μαλλιά τους
κάτω απ' το δέρμα αστραπές και καταιγίδες
μάτια ιστιοφόρα που αποπλέουν
για το νυχτερινό ταξίδι στο άπειρο
στις απαλές καμπύλες των χειλιών του
κρατάει ένα κορίτσι την καρδιά μου
που ονειρεύεται με δάκρυα από χώμα κι ουρανό
3 σχόλια:
Πιο ωραία είναι τα κόκκινα γράμματα. Η εικόνα εκπληκτική, Τζούλια.
στη γλώσσα της ψυχής...
τη γλώσσα αυτή να διασώσουμε
Δεν κινδυνεύουν, Τζούλια. Ούτε η ψυχή μας ούτε η γλώσσα μας.
Δημοσίευση σχολίου