μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

επίλογος

έστω λοιπόν
όταν στεγνώσει το ποτάμι
όταν στερέψει η μνήμη
αίμα, δάκρυ κι ιδρώτα
ας είναι η αθωότητα το τελευταίο ψήγμα
στης φύσης που απομένει την τραχειά παλάμη

έστω λοιπόν
η έσχατη αυτή γαλήνη
τα πρόσωπα ας κρυσταλλώσει των πεθαμένων
για να βλαστήσουν στα τυφλά τους μάτια
κίτρινες πεταλούδες
φωνές παιδιών
μια στήλη ίσως καπνού που χαιρετίζει
τον γυρισμό από ατέλειωτο σκοτάδι

έστω λοιπόν
αν είναι η νύχτα να σφραγίσει αυτόν τον κύκλο
κάτω απ' τις ρημαγμένες πέτρες
ας μπουμπουκιάσει ένα καινούριο φως

7 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Το φως, πια, μόνο η αθωότητα θα το φέρει. Η εξουσία είναι τόσο ένοχη.

Poet είπε...

H αθωότητα είναι το φως, Ανδρέα. Χαμένη από χέρι και δολοφονημένη σ' αυτόν τον κόσμο.

Μαρια Νικολαου είπε...

Πολύ καλή δουλειά το συγκεκριμενο ιστολόγιο

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ, Μαρία. Η Τζούλια κάνει θαύματα.

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Οι κύκλοι δεν σφραγίζονται...
Όμως πάντα μετά τη νυχτιά έρχεται η ανατολή

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Την αθωότητα
έμβρυο την τσάκισαν
τη μετάλλαξαν σε μηχανοκίνητο
Με χημικά,
την αντέστρεψαν σ' ανθρώπινη
μούμια...

...Καλημέρα Ποιητή...

Poet είπε...

Eπικίνδυνο να είναι η Πεταλούδα δίπλα στις Άναρχες φλόγες. Αν και αυτές δεν καίνε φτερά, δίνουν φτερά.

Είναι φυσικό να εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι, η αθωότητα με την θηριωδία της εξουσίας. Προσέξτε όμως τι λέμε; Κ α λ η μ έ ρ α.